Zasada działania PST

W zdrowym stawie ruch generuje delikatne przepływy elektryczne odpowiedzialne za funkcjonowanie komórek chrzęstnych i tworzenie nowej tkanki kostnej. W przypadku artrozy lub urazu następuje zakłócenie tego przepływu, a co za tym idzie zakłócenie procesu regeneracji chrząstki stawowej.

W takim przypadku z pomocą przychodzi oryginalna technologia PST. Istotą PST jest pobudzenie sygnałami, przesyłanymi przez pole elektromagnetyczne, naturalnych zdolności regeneracyjnych chrząstki i tkanki łącznej, utraconych lub zaburzonych w następstwie zmian chorobowych lub pourazowych.

Pobudzenie (lub odtworzenie) pola fizjologicznych bioprądów prowadzi do poprawy ukrwienia i oddychania tkankowego, co wywołuje uruchomienie własnych mechanizmów regeneracyjnych organizmu.

Schemat działania PST:


Rysunek 1. Wyrównanie ładunków elektrycznych pomiędzy protonami wodoru i ujemnymi nośnikami ładunków macierzy międzykomórkowej chrząstki - brak różnicy potencjałów.

Rysunek 2. Powstanie różnicy potencjałów w stawie przy obciążeniu poprzez "wypchnięcie" płynu z tkanki chrzęstnej z przesunięciem protonów wodoru (ściśnięcie stawu).

Rysunek 3. Wytworzenie wielu różnych strumieni ładunków w stawie, poprzez wymuszone przemieszczenie protonów wodoru wraz z płynem tkankowym w macierzy międzykomórkowej chrząstki, w skutek zmiennych prostokątnych impulsów jako stymulator wzrostu komórek w tkance łącznej, w pierwszej kolejności chondrocytów.
Objaśnienie:

PST wymusza migrację dodatnich jonów wodorowych do naładowanej ujemnie macierzy pozakomórkowej, co powoduje odtworzenie występującego normalnie pola elektrycznego otaczającego staw. Jest ono zaburzone nie tylko u pacjentów z zapaleniem stawów, ścięgien czy uszkodzeniami powypadkowymi, lecz prawie we wszystkich schorzeniach ortopedycznych. Migracja protonów wodorowych odpowiada procesowi fizjologicznemu zachodzącemu przy czynnościowym obciążeniu stawu, które ze względu na bólowe ograniczenie ruchu i uszkodzenia strukturalne nie jest w ogóle możliwe bądź jest ograniczone.PST odpowiada w ten sposób obciążeniu czynnościowemu i wytwarza fizjologiczny bodziec wzrostowy dla chondrocytów (podstawowych komórek tkanki chrzęstnej), co prowadzi do regeneracji uszkodzonej tkanki chrzęstnej na poziomie komórkowym. Regeneracja ta osiąga swoje najwyższe nasilenie w ok. 6 tygodni po zakończeniu terapii.